Moje opowiadanka o Renacie....

Moje pierwsze:
Tak jakoś wyszło,że to napisałam przed tym jak ona i Roman ten teges ale długo mnie tu nie było więc wstawię je teraz.

- obudziłem cię? – spytał Roman Renatę, kiedy otworzyła mu drzwi
-nie… - wpuściła go do środka – właśnie miałam robić kawę – weszli do kuchni
-kłamać to ty nie umiesz
zabrzmiał natarczywy dzwonek do drzwi
-spodziewasz się gościa? – mężczyzna był tak samo zaskoczony jak Renata
-nie – odpowiedziała i poszła otworzyć – co ty tu robisz? – spytała przerażona gdy otworzyła drzwi
-no jak to co? Przyszedłem po swoją zapłatę – Dariusz, jej były mąż, złapał ją mocno za nadgarstek, a Roman ustał za koleżanką
-zostaw ją – rozkazał
-zostaw mnie – chciała wyrwać rękę, ale bezskutecznie – to boli!
-daj mi pieniądze – sykną
-powiedziałem puść ją!
Były mąż Renaty przestraszył się i ją puścił
-Renatko, proszę pójdź do pokoju.
Posłuchała się i schowała się w salonie, a Roman miał ochotę udusić Dariusza
- niech pan da już spokój Renacie.
- dam, kiedy da mi moje pieniądze.
-MOJE?! - rykną tak aż Renata podskoczyła ze strachu w pokoju – pan już dostał swoje. A jak za mało, to trzeba kredyt sobie wziąć. To nie moja wina, ze jest pan miernym graczem. A teraz żegnam i nie chcę pana tu już więcej widzieć.
-ale…
-żadnych ale. ŻEGNAM!
Zatrzasną mu drzwi przed nosem.
Wziął głęboki oddech na uspokojenie i poszedł do Renaty.
Stała przy oknie.
-jak ręka?
Odwróciła się i otarła łzę, która płynęła po jej policzku
-w porządku
wiedział że kłamie. Podszedł do niej i złapał ją delikatnie za ręce
- Renatko uspokój się i popatrz na mnie
-jak mam się uspokoić, skoro wie gdzie się ukrywam?
-Renatko... –powiedział łagodnie, a ona popatrzyła na niego – obiecuje ci, że ten człowiek nigdy cię już nie zobaczy. Przyrzekam ci to.
-nie znasz go… - przytulił ją – jest zdolny do wszystkiego
nie wiedział co ma powiedzieć. Stali tak przez chwilę w ciszy. Gdy Renata się uspokoiła, Roman mocno ją przytulił i pocałował najpierw w szyje, potem w policzek i na końcu w usta……


Drugie:
To napisałam wtedy gdy na stronie BS przeczytałam,że Roman musi wybrać między Renatą a Marią a potem gdy przeczytałam w Śs że wybierze Renatę.


Od pewnego czasu nie spotykałam się z Romanem. Nie wiedziałam,czy życzy sobie mojego towarzystwa - brał oddzielne dyżury, coraz więcej czasu spędzał żoną i z dziećmi. Myślałam,że to koniec  przecież mi obiecywał,że będziemy razem.... Aż do czasu gdy przyszła do mnie jego żona. Po krótkiej wymianie zdań uzgodniłyśmy,że w końcu musimy coś z tym zrobić. Mara pod pretekstem złego samopoczucia zwabiła Romana do kawiarni. Siedząc przy jednym stoliku razem z żoną mojego ukochanego czułam się nieco dziwnie. Chciałam aby jak najszybciej przyszedł Roman i gdy tak myślałam podszedł do naszego stolika, wyjaśniłyśmy mu o co chodzi a on usiadł, zamówił sobie kawy i spojrzał się na nas uważnie.
- obydwie jesteście kobietami bardzo wyjątkowymi - zaczął powoli patrząc się na jakiś obrazek na ścianie - nie mogę was tak o wybrać jak jakiś towar na półce w biedronce. Ale... - spojrzał się na Marysię a mi zrobiło się gorąco i starałam się powstrzymać łzy  - ale jak już muszę,to... - zerknął jeszcze na mnie a potem przeniósł wzrok na żonę-  chcę rozwodu.
Obydwie zrobiłyśmy wielkie oczy i na niego spojrzałyśmy. Marii poleciała łza po policzku a mi się zrobiło i zarazem głupio i przykro ale z drugiej strony byłam szczęśliwa że w końcu nie musimy ukrywać tego co nas łączy. Maria pożegnała się z nami i szybko wyszła. Spojrzałam się na Romana
- to był jej pomysł,żebyś tu przyszedł. - powiedziałam cicho i wlepiłam wzrok w podłogę. On wziął moją dłoń w swoją i patrząc mi prosto w oczy powiedział coś na co czekałam od bardzo dawna.
- kocham Cię Renato...